ترمبوفلبیت
ترمبوفلبیت های سطحی(لخته های سطحی):
فلبیت های سطحی (لخته سطحی)را دربرخی موارد با داروهای ضد انعقاد درمان نمی کنند زیرا خطر آمبولی ریوی در آنها قابل چشم پوشی است هرگاه فلبیت ورید سافن بزرگ ران نزدیک به محل اتصال ورید رانی سطحی باشد دم ترمبوس ممکن است به ورید رانی توسعه یابد و خطر آمبولی ریوی ایجاد کند از این جهت در فلبیت های نیمه فوقانی ران به تجویز داروهای ضد انعقاد یا بستن ورید سافن ( یا هر دو امر) اقدام می شود همچنین در صورتی که علیرغم درمان های حفاظتی فلبیت به طرف ریشه اندام پیشروی کند درمان های ضد انعقادی جایز است رویدادهای عود کننده فلبیت های سطحی را نیز ممکن است با درمان ضد انعقادی درازمدت پیشگیری کرد درمان های حفاظتی عبارتند از استعمال گرمای مرطوب موضعی به مدت ۳۰ دقیقه و ۴ بار در روز و در حالی که پا در سطحی بالاتر از قلب قرار گرفته باشد حرکت بیمار مجاز است منتها در ابتلای اندام تحتانی باید از جوراب الاستیک استفاده شود فلبیت سطحی معمولاً طی یک یا سه هفته بهبود می‌یابد در حالات مقاوم برای کاهش التهاب و تسکین علائم ممکن است از فنیل بوتازون (۱۵۰ میلی گرم هر ۶ ساعت به مدت سه روز و سپس ۱۰۰ میلی گرم هر شش ساعت به مدت چهار روز) یا ایندمتاسین ( ۲۵ میلی گرم سه بار در روز) استفاده کرد این مواد هیچ اثری روی ترمبوس ندارند و ممکن است علائم ابتلای وریدهای عمقی را مخفی نمایند.
فلبیت های سطحی ناشی از تزریقات وریدی معمولاً بعد از خارج کردن سوزن یا کاتتر از بین می روند استعمال کمپرس گرم و مرطوب ممکن است در بهبود آنها موثر باشد هرگاه علائم عفونت به صورت تب لوکوسیتوز و التهاب وجود داشته باشد یا نتیجه کشت سوزن و کاتتر مثبت باشد یا چرک موضعی موجود باشد لازم است آنتی بیوتیک مناسب از راه عمومی تجویز گردد( در صورت امکان با استفاده از آنتی بیوگرام) گه گاه ممکن است در فلبیت های سپتیک لازم باشد ورید مبتلا را قطع کرد و خارج نمود در فلبیت سپتیک لگن هرگاه آمبولی ریوی به وجود آید ممکن است بستن ورید وجود ضروری باشد در کلیه بیماران مبتلا به این نوع فلبیت لازم است یک اسکن ریه انجام شود تا اینگونه آمبولی ها که تبدیل به آبسه می‌شوند کشف گردند.
